De werkzaamheden van de tot het Platform behorende organisaties richten zich allereerst op het instandhouden van de rassen en gewassen. 

Een tweetal voorbeelden van Friezen die zich wat dit betreft erg verdienstelijk hebben gemaakt zijn Hessel Bouma uit Tirns die zich inzette voor de Friese Roodbonte en Hein Sterk die ervoor zorgde dat een tiental Friese vlasrassen bewaard bleven. 

Er is bij het instandhouden veel werk te verrichten. Vaak moet worden ingegaan tegen gangbare ontwikkelingen. Bovendien gebeurt het door vrijwilligers die vaak ook andere besognes hebben.

Het wordt moeizamer, als geprobeerd wordt de rassen of gewassen te laten toepassen. 

Soms zijn er gunstige perspectieven, zoals bij het inpassen van de beide Friese runderrassen in de natuurinclusieve - en kringlooplandbouw. Veel mogelijkheden biedt ook het verwerken van de geschikte gewassen of rassen in streekproducten. 

Hierbij is het probleem dat het de consument over het algemeen weinig uitmaakt of het hierbij om Fries of ander uitgangsmateriaal gaat. Streekproducten moeten zich volgens hen vooral onderscheiden door de smaak of duurzaamheid doordat het materiaal van dichtbij komt.    

Toch is het toepassen van de rassen en gewassen de beste manier om ze in stand te houden. 

Hier zijn drie films over het werk van het Platform, veel plezier bij het bekijken!

It wylde hynder waard tûzenen jierren letter domestisearre as de oare lânbouhûsbisten. Earst gong it foaral om it fleis en de hynstemolke, letter waarden it lûkbisten. 
Noch wer letter leveren se by de kavalery in bydrage oan oarloggen. 
It hynder waard al gau brûkt as riid- en as lûkhynder. Yn 'e Midsiuwen waard de beage útfûn. Dat ferdûbele wat de hynders lûke koene. 
De feehâlderij frege hynders dy't hurd koene, de ikkerbou hie ferlet fan swiere hynders foar de grûnbewurking. Letter waard dat troch trekkers oernommen. 
Hjoeddedei wurdt it Fryske hynder benammen foar it rekreatyf riden brûkt. Dat it ek noch oars kin, bewiist Augustinus Hoekstra mei syn stoeterij. 

Stoeterij  

Augustinus kocht doe't er fjirtsjin wie syn earste hynder dêr't er menwedstriden mei wûn. Twa jier letter kaam der in hynder by. Mei dit span hie er ek súkses. Nei't er yn de Feriene Steaten hynders treend em sjows riden hie, begûn er yn Sibrandabuorren mei in tal Fryske hynders in stoeterij.
De grutter wurdende fraach út it bûtenlân nei Fryske hynders die der oan mei, dat er dêr in eigen hannels- en treningsstâl: FriesiansforExport begûn.
Foarhinne hie men op elts doarp in fuorman dy't mei syn hynder(s) meidie oan bysûndere oangelegenheden. No is dat oars.
It hâlden fan in stoeterij, sa't Hoekstra it docht, komt hast net mear foar. 
Koetsiers binne faak min te finen. It kostet in soad om in stoeterij op gong te bringen en te hâlden. 
De hynders en it reau moatte der tiptop útsjen en dus ekstra fersoarge en poetst wurde. 
Dan noch it ferfier nei it plak dêr't de hynders en it reau ynset wurde. Wer thús moat alles opromme en skjinmakke wurde. Mei de wachttiden der by rekkene, kostet dat in hiele dei. 
Dochs is Augustinus net fan plan der mei op te hâlden. Wat as leafhabberij boegen, wurdt mei leafde foar it Fryske hynder fuortset. 
Hoekstra en syn heit fersoargje ek rou- en troukoetsen.
Winners op Thialf yn It Hearrenfean wurde mei in belslide oer it parkoers riden. 

Oare tapassings 

Oare foarmen fan it wurkjen mei Fryske hynders binne de quadrille, it riden yn dressuer en ride mei fjouwer
spannen en mearspannen. 
Janneke, Augustinus syn frou, docht mei oan ringstek
wedstriden. 
Sûnt 2010 binne beide ek aktyf yn de túchsport. Sa ha se meidien oan de grutte sjow 'Faderpaard' en oan de jubileumsjow by it 130-jierrich bestean fan de 'Koninklijke Vereniging Fries Paardenstamboek'.
De Hoekstra's ride regionaal en nasjonaal.

FRIESE SCHAPERASSEN IN HET BUITENLAND 

De beide Friese schaperassen worden ook in het buitenland aangetroffen.
Zo lopen er Zwartblessen rond in België en Denemarken. Engeland telt meer schapen van dit ras dan in Nederland. 

In Schotland is een fokkerij waar zo'n 200 Friese Melkschapen worden gehouden.

IERLAND HERBERGT FRIESE ZWARTBONTEN

In Ierland lopen zuivere Fries-Hollandse Zwartbonten. De populatie heeft het ook hier de laatste twintig jaar niet makkelijk gehad. Er zijn nog ongeveer drieduizend zuivere dieren (>87.5%). 
Het Ierse stamboek maakt geen onderscheid tussen Fries-Hollands en Holstein-Friesian. Alle koeien met meer dan 87,5% Friesian worden volgens de Europese verordening als pure Friesians beschouwd. Op die manier is er een bredere genenpoel om uit te kiezen.
In Ierland wordt de Friesian vooral gewaardeerd vanwege de probleemloze manier van produceren en de hoge gehaltes. Toch zijn veel veehouders overgestapt op een kruising van Holstein-Friesian en Fries-Hollands. Dat levert een hogere 'Economic Breeding Index' op, in vakbladen wordt daar erg op gehamerd. 
De veehouders met "zuivere" Friesians zijn altijd op zoek naar verbeteringen. Men wil graag hoogtemaat toevoegen en de melkgift vermeerderen. 
De bloedlijnen van Nederlandse FH-runderen hebben in Ierland veel invloed gehad. De stieren van dit ras dragen bij aan in Ierland gebruikt sperma. 

FRIESE ZILVERPELLEN IN ESTLAND 

Het bestand Friese Zilverpellen (Fries: Wytweiten) in Estland neemt volgens een door ene Jeroen in de Nieuwsbrief van de Friese hoenderclub afgedrukte mail gestaag toe. Vanaf 2016 zijn er tot nu toe 359 kuikens geboren. De helft daarvan was uiteraard haan. Behalve bij Jeroen zijn er Zilverpellen bij zes andere liefhebbers. Eén daarvan is een ecologische boer. Hij heeft nu vijftig Zilverpellen, maar wil er honderd voor eierenproductie. Naast de door de Jeroen gesignaleerde 359 exemplaren zijn er denkt hij dit jaar nog zo'n 140 kuikens in Estland geboren.
De Estlandse hoendervereniging nodigde uit om in afgelopen september een kip en een haan naar een tentoonstelling te sturen. Door de coronapandemie is dat dit jaar mislukt.